تو جڏهن
رُوپ تُنهنجي ڪاڪَ کي گهائي ڇَڏيو!
پيرَ تُنهنجا لاڙ ۾ اهڙا ڇُليا!
سمنڊَ توکي اکّ ۾ پائي ڇَڏيو!
سِينڌ تُنهنجيءَ ڏي نِموريُون ٿي رُليون!
اکّ تُنهنجيءَ ۾ گَهڻا ها مئڪَدا!
مُرڪ تُنهنجيءَ ۾کَٿوريُون ٿي گُهليون!
وِکّ تُنهنجيءَ ۾ وَڳي ٿي سارنگا!
تو ڀِنڀُورِين جو جَڏهن پِيڇو ڇَڏيو،
پوءِ گَهٽين ۾ چاندنِيون مُرڪيون نٿي!
مُون وِچولي مان هُيو توکي سَڏيو،
پرَ دَڳن تي بارِشُون مُرڪيون نَٿي!
کينچلُون تُنهنجون اَکين سانڍي رَکيون!
سَمُنڊ وانگي ٿِيون ڇُلن سي ئِي اکيون!