اکين جي ڪائناتن ۾
وِساريل نِنڊ پنهنجيءَ جا دُونهاٽيل عَڪسَ ڀِي ناهِن!
الا! منزل کان اڳ لُٽجي، هَٿين خالِي وَريا آهيون!
وَصلُ جي بَرفباريءَ جا، اُهي مَنظرَ ڪِٿي آهِن؟
ڀِنڀُورين جي پُٺيان ڊُوڙن سَموريون يادگِيريُون ٿِيون!
سِراڙا ڏُور باغنَ ڏي، ٽُڪيل زيتونَ ڪَئِين ڳاڙها!
خيالن ۾ ڏِس ٿيون روز اوجاڳيل اکيون مُنهنجون!
اُهو ئي کيتُ، چانڊوڪِي، نِمن جا وڻَ، وڏا پاڙا!
مِٽيءَ جا اُٺ بَنائي پوءِ ٿي هڪليا ڏُور رَستنَ ڏي!
اَهو ننڍپُڻ اَڃان آلو سُڪي پيو يادُ جِي اُس ۾!
جَوان جَذبا رُلي ڀَٽڪِي، ويا ٿِي جُهور رَستنَ ڏي!
وِڇوڙا ڪِيئن وَڌِي آيا، اَچي ڪنهن راتُ سُس پُس ۾؟
مُحبّتَ ۾ وِڇوڙن کي سُڃاتم ۽ نَڪِي ڄاتَمُ!
اَکين جِي ڪائناتُن ۾ وَڏو آ سوڳ جو عالَمُ!