آڌيءَ جو ڇِرڪ
راتين جي پٺيان روز ننگا درد ڇڻيا!
بِستر ۾ پيل گُهنج ڊِگها ڪنهن نه ڳڻيا!
اکڙين جي ڪِنارن تي رُڳي جاڳ لُڏي!
وڇڙڻ جو سبب ڪوبه اڳيان ڪونه مليو!
هڪٻئي کي رُڳي پاڻ ميارون ٿي ڏنيون!
سڏڪن جي پٺيان ڌار سنڀارون ٿي ڏنيون!
تقدير جو بس آهه لکيو پاڻ مڃيو!
برسات وَري رات، پرين سار ڪُٺو!
رستن جي مٿان نيڻ رکي تو به ڏِٺا!
ويران رهيا ڪير سکي تو به ڏِٺا!
شامن ته ٺهيو پِرهه جي پئي ٺار ڪُٺو!
آڌيءَ جو ڀري ڇِرڪَ ڊِنو ڪير هيو؟
هر روز اڪيلي ۾ رُنو ڪير هيو؟