منهنجو ڪنارو اُکڙيل
تو جو اکين ۾ ويڙهي لُوڻي ڇَڏي ڏِنو هو!
مُنهنجي بَدن جو پيرُون هِڪڙو ڇَڻي نه ها پَر،
پويان نِهاري تو جو ڌُوڻي ڇَڏي ڏِنو هو!
تُنهنجون اَکيون پَري کان مُونکي اِئين لُڻي وِيون!
مُنهنجو بَچيو نه تِيلو ساوَڪَ سڄي هَلي وئي!
مُونکي اُڊيڙي مُون مان مُونکي اِئين اُڻي ويون!
هَڻندي چپنَ سان ٽاڪا نازِڪُ سُئي ڀَڄِي پَئي!
مُنهنجِي نِنڊن سان جهڙو زوريءَ زَنا ڪَيو تو!
بالِغُ ٿِيڻ کان پَهرين تَڙپِي سَڀئي مَري ويون!
سارا اَکين جا سپنا هَڻندي ڇَڙيُون مُئا پوءِ!
يادُون هَراڙِيُون تُنهنجون مُرڪون مُنهنجون چَري ويون!
مُنهنجو ڪِنارو اُکڙيل، تُنهنجو وَڳو پيو آ!
وَهنجِي جَتان تُون نِڪتئين سو ڪَپُ ڀَڳو پيو آ!