عابده جي راڳ ۾
مون اکين تي جاڳ جا منتر پڙهيا!
پئي مٿان کان چنڊ توتي دم ڪيو!
۽ هوا پئي ڀاڳ جا منتر پڙهيا!
ڏُور تارن پئي چِتايو ڳوٺ تي!
تنهنجي وارن جي سڳيءَ جو ناز هو!
کوڙ جُگنو پئي مِڙيا ڄڻ ڪوٺ تي!
تنهنجي چوڙيءَ جو ٻَريو ڄڻ ساز هو!
اکُّ مُنهنجي هئي سِتارن کان اڳيان!
طور سينا سوچ جو ڦاٽڻ لَڳو!
خودڪلاميءَ جِي نِهارن کان اڳيان!
لامڪان ۾ عَڪسُ تنهنجو ٿي وَڻيو!
جاڳ جي تون ڀاڳ سان مونکي مِلئين!
عابده جي راڳ ۾ بِيٺي کِلئين!