اذيتن جي ڳَلي
ڇَڏ ته ٿورو بارشون پنهنجون وَسن!
دَردُ ڪو دِل ۾ هَلي اَچ تاڙجي!
نيڻَ پنهنجا ڌوپجِي دڳَ تي سُڪن!
وَڃ ته ٿورو رُوح کي ڇانگي وَٺان!
سانوَڻيءَ ۾ سارُ پنهنجي آ ڦُٽي!
رابطن جو رَقصُ پيو ڇُلڪي اَڃان!
ڏِس ته پويان فاصلا پَوندا کُٽي!
لُڙڪ لُڙڪن تي سَٿيان ٿو ڪيترا!
جاڳَ کولي پاڻ سان ويڙهيو ٻڌان!
خوابَ ڍويان بيقَراريءَ جيترا!
روز سوچن کي لَتاڙيو ٿو اَچان!
اَذيتن جي پئي سَڏي مُونکي ڳَلِي!
ڇَڏ ته ٿورو دَردُ ٿاڏاري ڀَلِي!