زنگجِي ويل نِنڊ
تڏهن اسان هو پرکيو اوهانجي درد جو ڇَمر!
حَسين پوپٽن چُميون گهڻن جون سانوريون مُٺيون!
اوهانجا خواب سارنگي ڏِسي سگهيو نه ڇو قمرَ؟
مگر ڪجي به ڇا پرين دنيا جو دوزخون گَهڻيون!
سماج جنگجُوءَ جيان وِڙهي وِڙهي وَڍيو ڇڏي!
اسان ته پوءِ به مُرڪ جون چپن منجهان ڇٽيون ڪَڻيون!
اڃان به درد روز ٿو رُوحَ کي ڪَٽيو ڇڏي!
اڃان به رِيهه رُوحَ مان اچي ٿي روز اِينگهجي!
اوهان جو درد مٿڀرو اسانجي ڏات کان وڏو!
اچن ٿا روز ميڙ ٿي هيءُ آدمي ڪي رِينگجي!
اُنهن جو روش وحشتِي تِکو آ ڪات کان وڏو!
اسانجي نِنڊ زنگجِي وئي ورهيه ٿيا ته ڇا؟
اسانجِي ماڻڪيءَ اندر اوهان جو خواب پو به آ!