گُمنام ليکڪ جي نِنڊ
نِنڊ گُمنام ليکڪ جِي واندِي ڦِري،
ڪيرُ وَهِنتو ڪِنارو ڏَڪي ٿو پيو!
ٿِي اَڪيلِي نَدِي ڪونه ماندِي ڦِري!
نيڻَ مندر جي ڏِيئي جِيان پيا ٻَرن!
ماٺُ چؤڦير پَنهنجي پئي پُوڄا ڪَري،
راتُ ٿِيندي تَتلَ سڀُ پَٿرَ ٿا ٺَرن!
دلِ ٽِڙيو ٿِي چَوي ٿِي سَگهي ٿو وَري!
تو جُدائي خطن سان جَلائي نٿي!
رَتُ مُنهنجو دُکيو پئي هَوائن هَٿان!
مُون اوجاڳا اَکين ۾ رَکيا ها سَٿي!
دردَ پاڇا ڇَٽيا پئي اسانجي مَٿان!
بختَ مُون کي لَڏيو پئي ڪِٿان کان ڪِٿي!
ڀاڳَ توکي سَڏيو پئي مَٿان کان ڪِٿي!