ٻکن جي جنت
مُنهنجي حَياتُ جو تُون اَهڙو گُناهه آهِين!
مُنڪر نَڪير جهڙو تُنهنجو حِساب مُونسان!
قهرِ خُدا جِي ڄَڻُ تُون قَهرِي نِگاهُه آهِين!
توکي زَمينُ پَنهنجِي، مُونکي دَفَن ڪَيو تو!
مُونکي ٻَکنَ جِي پَنهنجِي ڪونهي قَبُر تو آڇِي.
جَنتُ چَپنَ جِي ڏِيندين، مُونسان وَچنُ ڪَيو تو.
مُونکي مَگر تو ڀوريو، مُنهنجي بَچِي نه پاڇِي!
قيامتُ جَڏهن به اِيندي،تُنهنجي اَکين سان اِيندي!
جنتُ مُونکي جا مِلندِي، تُنهنجي ٻَکن مان مِلندي!
راضِي جَوانُ دِلڙِي، توکان سِواءِ نه ٿِيندي،
ٻَرندِي ڪَڏهن نه اُجهندِي، توبِن رُڳو پئي جَلندِي!
دوزخُ مِلي جي توکان مُونکي قَبُولُ آهي!
تُون جي ڏِيئين نه مُرڪي جَنتُ فُضُولُ آهي!