الميو
وَقتَ کان آدمِي پيو ٻَري.
زندِگِي زِندگِي پيا ڪَريو.
موتَ کان اَڳ پيو ڪو مَري.
هر قدمُ اوپرو پيو کَڄي،
پوءِ به ڏِس پيا رِڙهون پنڌُ ۾!
نِنڊ ۾ ٿورڙِي اکُ لَڳي،
خوابَ ۾ پيا رُلون هنڌ ۾!
اَلميو هَر جڳهَه آدمِي،
دَردُ آ، دَردُ آ، دَردُ آ!
هَر سَمي وَقتَ جِي بيرُخِي،
جو ڄَميو سو مُئو سَردُ آ!
زِندگيءَ جي هَٿان سَڀُ مُئا!
موتُ آيو مُئل سَڀُ هُئا!