ٻڪرار نينگرين جي
گِلگت اکين ۾ اوتي پيو چنڊ کي چِتائي!
رولاڪ برف جهڙي پيو روشنِي سَميٽي!
سيف الملوڪ کي ٿو ڄڻ عاشقي سِکائي!
ماٺار نِنڊ جهڙي پئي ڏُور کان نِهاري!
ٻڪرار نينگرِين جي وِک وِک وسِي رهِي آ!
بي داغ صُورتن کي اکڙين ۾ هُن ويهاري!
سوچڻ جڏهن به چاهيو تجلن کان ويو ٽهِي آ!
هر آبشار تي هُن روڪِي پسار پاڻهي!
وينگس کٿي ۾ ويڙهي پئي روز سان جَوانِي!
گُهوري گهڻو پي ٿڙڪيو، ماڻو ڪپن جو تاڻي!
چُپ چاپ نارنگِي ڪا ٿِي رُوحَ ۾ روانِي!
سيّاح سوچ ۾ آ هِت ڪونه هُيا ڪاڙها!
هُن جِي نِهار سان ٿِيا سڀ صوفَ ڪچا ڳاڙها!