پهاڙ جو اُداس نَغمُو
وَڻن منجهان ٿِي پَسي پَري کان!
هَرڻُ هَوا جي مَٿان ويو ڊوڙِي!
ڪَڪَرُ اَڃان پيو وَسي پَري کان.
پَهاڙُ جو ڪو اُداس نَغمُو،
اَڃان ٿِي ڪوئل انبنَ ۾ ڳائي!
وڻنَ جي ڇڻيل پَننَ جو سُرمو،
بهار بيٺِي اکين ۾ پائي.
گَگَنَ کي بادل لَڌو هو ڳولي!
پکين ته پَنهَنجي پرِيت سان ٿي!
ڊِگهن وَڻنَ کي ڇَڏيو هو لوڏي،
صُبحَ جي اُجري گهٽِيءَ منجهان ٿي!
ڪليءَ ڪليءَ تي اُماس آهي،
تڏهن ته ڀونئرو نِراس آهي.