اڻ مِٽيل نقش
اسان کوڙ ڀاڪر پوءِ آلا ڏِٺا!
اکين منجهه مئه جا پيالا ڏِٺا!
ٿِڙيون ميِنهن جون سڀ ڪڻيون اُڀ مان!
چَڳُن مان اچي چيڙهَه ڌوتو سَکين!
هوا تي عجب پوءِ نشو ويو چڙهي!
ڪڪوريل جواني رُڳي پئي ڪڙهي!
پتڻَ تي پري کان ڏِٺو ٿي پَکين!
چڙن کي پڙن ٿي ٻُرڻ لئه چيو!
ڌراڙن جون سِينڍون گهڻيون ٿي گُهليون!
ٻنين ۾ ٿي ڊيلون اڪيلي رُليون!
وڻن ٿي نظارا ڇُرڻ لئه چيو.
اوهان نقش اهڙا گگن تي چِٽيا!
الا! چنڊ کان ڀي نه مِٽجي سگهيا!