توکي خطن ۾ ساڙي
اُڏريا رُڳي اُنهي ڏي باغن مَٿان پَکي پئي،
موسم گَهڻو پئي ٿَڙڪِي، تُنهنجي رُڳو ڏِسڻ سان،
کينچل ڪَري هَوا سان پوتِي تُنهنجي رَڦي پئي.
سانوڻ سَڄي جِي ساوڪ، تُنهنجي لِباس پَرکِي!
تنهنجِي اکين جي وينگسُ، گُهونگهٽ ڇڏيا ها لاهي!
تُنهنجي ادبَ ۾ نِوڙي، وَڄ وِڄ مٿان پي ڍَرڪِي!
وڻَ وڻَ ائين هو ڄاتو، تجلو تُنهنجو ٿيو آهي!
تُنهنجا اِلاهي منظرَ، مُون ۾ اَڃان پيا ڇُلڪن!
مُون ۾ سُتي پئي آن، مون ۾ لُڏين لَمين پئي!
آئون اُڃارو ڀٽڪان، تُنهنجا گَهڙا پيا ڇُلڪن!
مُونکي اکين مان ڇاڻي مُونکان پَري وڃين پئي!
ڪيڏو ڪيو هيءُ پنهنجي آهي ڪرم مَٿان مُون!
توکي خطن ۾ ساڙي خُود کي رکيم مَٿان مُون!