وڇوڙي ۾
عڪس تُنهنجا اُڏيا دير تائين!
مون نِهاريو ته پوءِ روشنيءَ جا،
رنگ توتي لٿا ڇير تائين!
رَقصُ سو بادلن ويجهڙو ٿِي،
باغ مان پي تڪيو سانوريءَ جو!
کُوهَه تان ڇوڪري ٻيلهڙو ٿِي،
هارجي ٿي اڃان مون مٿان ڇو؟
انب جي وڻ مٿان چَنڊُ بيٺو،
جُهوپڙيءَ مان تڪي قدّ تُنهنجو!
مون به سوچيو ڪِٿان چنڊ بيٺو!
اڌّ مُنهنجو تڪي اڌّ تُنهنجو!
تو وِڇوڙي ۾ کولي ڏٺو هو؟
رُوپ مُنهنجي وصل جو اُڃارو!