ڪلهه رات!
نِهاريو تو جي سارِين ڏانهن، هَراڙي شامُ ٿِي وِيندِي!
پُڇايو تو جي ٻاجهرُ جو، ڀِنڀوريُون سنگَ ٿِي اِينديُون!
جَواني مُنهنجي ڳوٺن جي، اَلا! بدنام ٿِي وِيندِي!
وَراڙو تُنهنجي ساهنَ جو، پُڳو مُنهنجي چَپنَ آهي!
وَصل جي چور لَمحي کان، وَرائي ڪا چُمي وِيندو!
چُڳهن تي گِهم چوڌارِي، چَپنَ جي ڀِي ڪَپنَ آهي!
اکينَ جو ڳوٺُ کيپَن ۾، پُڇين ٿِي تُون ڪَڏهن اِيندو!
تُنهنجي ڳالِهين جي ڪوٽن تي، لَهي پئي هاڻ چانڊوڪِي!
وَڻن جا سَڀُ ڊِگها پاڇا، صَفا ننڍڙا ٿين پيا ڏِس!
هَميشه تُون حِجابنَ سان، اِئين پئي آڻُ چانڊوڪِي!
مُنهنجي جِيوَن جا سَڀُ پوٺا، نَنڍا وَڏڙا جِيئنَ پيا ڏِس!
ڏِٺو هِيءُ خوابُ مُون تُنهنجو، مُون ڏاڍو پاڻُ رولِيو هو!
ڪَلهوڪِي راتُ آڌِيءَ جو، مُون توکي جامُ ڳوليو هو!