تو سواءِ
مُون پُڇايا پنڌ ڪيڏا پَرَڀَرا!
ڪونه ڪِٿ آهين مِلي تون اَپسرا!
ڍنڍ ڪِينجهر کي سُڪايو پيو ڀَريان!
تُون وَڻنَ جِي اکُّ ۾ ناهِين جَڏهن!
مان پکين جي ساهه سان ڳوليان ڪِٿي؟
ديد پنهنجيءَ کي اَڃان روليان ڪِٿي؟
پاڻ پنهنجي ٻَکّ ۾ ناهِين جَڏهن!
مُون بَٺورو دِل مَٿان آهي رَکيو!
شامَ ٿِيندي آئون گِهمجِي ٿو پَوان،
راتُ مُونکي وائوري ٿِي پئي اَڃان!
تو بِنا ڪونهي اَڃان ڪُجهه ڀِي چَکيو!
تو سِوا ڄَڻ بُکّ ٿِيندو پيو وَڃان!
ها سراسر ڏُکّ ٿِيندو پيو وَڃان!