تصور جون چتيون
محبت جِي مُسافت ۾ دِلين جو دَردُ ڊوڙي ٿو!
اکين جي ڳوٺَ تي آهن اوجاڳن جا ڊگها لوڙها!
اُهوئي جاڳُ جو ڍِينگهر نِنڊ جو هانءُ روڙي ٿو.
لَهِي ويو هيلُ سارُن ۾، بَدن ڀِي گِرگلو آهي!
هَڏن جِي چِيچ مان ڇَڻندي، سَمُورو ماسُ اَهڙو ٿيو،
مَروڙيو دَردُ دِل کي آ، تَڏهن ڀِي دادلو آهي!
چَراغن جان ٻَريو ڪيڏو، وِسامي رُوح ڪَهڙو ٿيو!
وَرهين کان پوءِ ڏِسي توکي، مُونکي محَسُوس آ اِئين ٿيو،
هَٿوراڙيُون ڏئي آخر لَڌو مُون پاڻَ کي آهي!
پُڇين ٿي رَنگُ مُنهنجو هِيءُ رَتو اَهڙو اِئين ڪِيئن ٿيو؟
اُڪاري روز ٽَهڪائي، رَڌو مون پاڻ کي آهي!
تصّور جُون چَتيون ٽاڪي، هَڻان پيو جاڳ کي سيبا!
خيالن ۾ ٽُٽي وَئين تُون، هَڻي ڪو ڀاڳَ کي سيبا!