پوڙهو عَڪسُ
رات ڪنهن ٿي پُوهه ۾ اوڍي رکيون؟
سمنڊ وانگي ڇُڪلندڙ جنهن جون اکيون!
روز سوچي زهر پنهنجو ٿو پِيان!
بند ڪمرو شهرتون آڇي رُڳو!
فاصلن کي لفظ ماپيندا وَتن!
وِصل جا ڄڻ رنگ ڇاپيندا وَتن!
نِنڊ سان ڪو خواب پيو ٽاڪي رُڳو!
ڏُور چانڊوڪي وڻن پويان ٽِڙِي!
نانگ جوڳڻ جي بَدن ۾ ويو لِڪي!
ڄڻ نديءَ جي هو ڪپن ۾ ويو لِڪي!
ساز ڪيڏا بستري تي پيا ڇِڙِي!
آرسيءَ تان هاڻ ماضي پِيو ڊَهِي!
جُهور هِڪڙو عڪس اُن تان پيو لَهي!