تو وِساري ڇڏيو
ڇو ڇَڏي وَئين هَليو سانورا تُون پَري؟
ديسُ ڌرتيءَ ڇِڪيو، تو مَڃيو ڇو نٿي؟
پاندُ مُنهنجو ڇَڏايئي تو ڪنهن جي ڪَري؟
مُون هَوائن هَٿان ڪيڏا نِياپا مُڪيا!
ڪيڏيُون باسُون مُون ڪيڏِيُون سَکائُون ڪَيون!
سَمنڊَ تي مُون وَڃي روزُ پاتا اَکا!
بادلن کان، پَکين کان پُڇائون ڪَيون!
مُون اوجاڳا اَکين ۾ پوءِ پائي ڇَڏيا!
تو وِساري ڇَڏيو، ڳوٺُ پنهنجو يَڪو،
چنڊَ ڪيئي چَڙهيا ڪيئي اُڀري لَٿا،
سِينڌُ ميرِي ٿي وئي آهي ڌوتِي نَڪو!
هِن بَدنَ ۾ ڪو سَت هاڻُ ناهي رَهيو!
پئي ڪَڙهان پاڻُ ۾ آهي عَرصو ٿِيو!