مهاڳ
مُهاڳ، اَمهاڳ، سمهاڳ، ڊمهاڳ
پهرين سوچيم ته استاد ڀائي ادا حميد شهيد کي گذارش ڪجي ته ڪجهه ’سهاڳا‘ لکي ڏجن، پوءِ جي ارشاد ٿئي ته سونَ کي سهاڳي جي ضرورت ئي ڪهڙي؟ مشڪ آنست کي خود ببويد... ۽ مزيد اهو ته لکڻ اچئي ٻوڙ هاري هيٺيان منهنجو نالو لکي ڇڏجانءِ ته پوءِ آئون خود ڇا لکان؟
وري سوچيم ته پاڻ واري يارِ غار ڀاءُ سوزڻ عرف سوز هالائي کي کڻي تڪليف ڏجي... سو اهو به متان چوي ته پهرين ترس ته چنڊ دريءَ مان لياڪو پائي... سنڌڙي انبن جي سيزن اچي... ۽ الهاس نگر مان اڀرندي جي هير سا گڏ ڪا زلفِ جانان جي خوشبوءِ به کڄي اچي ته پوءِ سوچي سگهجي ٿو. سو ايترو انتظار ڪير ڪري! پنهنجو ’مهاڳو‘ ائين خالي ڇڏي ڏيڻ به چڱو ڪونهي... ڀلا جي سائين ڊاڪٽر سليمان شيخ کي کڻي عرض ڪجي... سو متان موصوف به چوي ته، ”مائٽَ... پنڪچر ڪرائڻو هجئي يا بيهوش ٿيڻ جي نيت هجئي... يا اڃان به اڳتي ته روشن تارا اسڪول ۾ دوباره داخلا وٺڻي هجئي، ته بنا فيءَ به سوچي سگهجي ٿو. منهنجي پوزيشن اهڙي آهي جو کيس جواب به ڏئي نٿو سگهجي (پاڻ اڪيُو پنڪچر جو ماهر، بهترين اينسٿيٽِسٽ ۽ روشن تارا اسڪول جو باني آهي)
باقي رهيو پنهنجو محبوب مصنف ’سنڌباد جهازي‘ سائين الطاف شيخ صاحب سو جيڪڏهن ان يار به چيو ته ٻه ٽي صفحا تعريف جا چوين ته لکي ڏِين... ان سان ڪو خاص فرق ڪونه پوندو... البته مساج وغيره لاءِ ٿائيلينڊ هلڻ جي ’شؤنق‘ کنيو هجئي ته چڙهه جهاز ۾... ته پوءِ آئون هڪڙو ڄڻو ڪيڏانهن وڃي ڪيڏانهن وڃان؟!
- مصنف
]زخمي هالائي[