الاجي عشق وارا ڇو سدائين سوڳوار آهن
پرين پرچن رسن ته به عادتاً هُو اشڪبار آهن
اگر سهڻا نه ٿيا زردار جي زيرِ اثر هوندا
ته پوءِ ڇو بي سبب هُو عشق ۾ بي اعتبار آهن
بوقتِ نزع منهنجون بند اکيون ڇو کليون آهن
جو شايد آخري خواهش ۾ وقفِ انتظار آهن
اسان جي هر تمنا بي تمنا آ ته پوءِ ڇو چئون
’تمنائن جي بستيءَ ۾ تمنائون هزار آهن‘
فقط هڪ وار ساقيءَ جامِ چشم و لب چَکايو هو
انهي جا اي دلِ ’زخمي‘ اڃان تائين خمار آهن