بيتَ
ڪا جا نگاه قرب جي قيّوميءَ تي ڪن
توبهه جي توفيق سان بنديا در کلن
ميٽي اکر اڳيان شل واري ٻيا لکن
ابتا انگ هجن ته به سائين ڪندم سبتا
هيءَ جا اَسونهي اگلڙي سا تو در پهچي ڪيئن
جتان چئو جئين باقي گس ناهي گام ڪو
گس ناهي گام ڪو آڏو ست ئي آسمان
انهيءَ مٿان چوَن ٿا تنهنجو عرش مڪان
شهه رڳ کان به ويجهو ٿيو هي فائق جو فرمان
پوءِ هي نسوري نادان پئي پنڌ پڇائي ڪهڙا
بيتَ
متان ڪرين وهم جو تون پاڻ ئي لقمان ٿئين
سُوجهي کڻجان سُرت سان هر ڪو دم قدم
اونده جي اوٽ وٺ لڪي لوڪان لم
ڇڏ ظاهر واري زهد کي گس باطن وارو گهم
محبت واري ملڪ ڏي ڪاهي رک قدم
ڪلفت جي ڪانن کي ڏي باهه ڪر ڀسم
متان گهرين مخلوق کان نه ته ماريندءِ مرم
قادر وٽان ڪرم جن پِنيو سي پُر ٿيا
تانگهو سمجهي تار گهڙي پئه تون سهڻي
هن ئي ظاهر ۾ اٿئي باطن وارو پار
ملندءِ محب ميهار صورت واري سمونڊ ۾
صورت واري سمونڊ ۾ مورت ڇڏ پچار
پوڄا ڪر پرينءَ جي پرت پنهل سان پار
ساهڙ کي سنڀار، ڏم ڏيندءِ ڏاکڙو
موررت کي متان ڪرين صورت جو شريڪ
صورت سر سبحان آ ڪونهي شڪ شڪيڪ
اهو بحر عميق تارُو تري ڪو ڪو
بيتَ
هلي اچ هالين جتي محبوب جو ماڳ
جت آستانو عبرت جو صوفين سندو راڳ
-
اتي آڳنڌ عاشقن جو وره ۽ ويراڳ
مٺڙا ٿي سجاڳ متان اوجهڙ وڃين اُبتو
-
اوجهڙ وڃ نه اُبتو هالين هلي اچ
سرور جي سومار تي وڏو ٻرندو مچ
پتنگ وانگي پچ ته امانت ملئي آخوند چئي
هلي اچ هالين جتي نمن سندي ڇانوَ
جت روزو نوح فقير جو اُت هلي ٺارج هانوَ
هُت اک نڪري ڪانوَ هِت هيرون بهشت بهار جون