گريه ڪنان گلاب فسرده بهار هو
بلبل اداس ڀنؤرو بنهه بي قرار هو
هئي دم بخود صبا ۽ نسيمِ سحر خموش
مون وانگي دل جگر ڪو سڀن جو فگار هو
ايندي ڪڏهن سا رات جو توکي ڏسان چمان
ڪيڏو نه ان گهڙيءَ جو مون کي انتظار هو
منهنجو رهي يا ڌار ٿئي مرضي هئي سندس
سهڻي صنم کي هر ڪو مليل اختيار هو
وعدو به ٿيو ۽ طرح به ڏيئي هليو ويو
معلوم ٿيو ته يار وڏو طرحدار هو
محفل سڄيءَ کي مست بنايو ٿي هڪ نگاهه
هن جي اکين ۾ ڪيئي صراحيون خمار هو
’ڏاڙهيءَ جو ڏس‘ ڏنائون ٿي نقش قدم بجاءِ
پرپان فقط ڪو هلڪو هوا ۾ غبار هو
پهرين ٻڌائي ڏوهه پوءِ بخشي ڇڏيئين خطا
’زخمي‘ تي خاص لطف و ڪرم ڪردگار هو.