واڌُو ادب عرف حَدِ ادب

ڏسان پيو ته جيڪو شخص اندر ۾ غمن جان انبار هوندي به پنهنجين فيلسوفيانا ڳالهين سان کلائيندو ۽ وندرائيندو اچي، اهو آهي عبدالقيوم ’زخمي‘. پاڻ زخمي هوندي به ٻين جي زخمن جا علاج پهن ۽ پٽين سان نه پر کل جهڙي خوراڪ سان ڪندو اچي. پاڻ طنز ۽ مزاح واري شاعريءَ کان مشهور آهي، جنهن نموني جا ڪيترائي شعر ٻَڌائين. هن وقت هڪ ئي ياد اٿم، جنهن ڪڻي مان باقي ديڳ جو حال معلوم ڪري سگهجي ٿو:

ديـڳ يارهين جي هئي پنڌ ۾، 
ٻارنهن ٿي ويا ذاڪرن روئي ڏنو.

هي طرحي مشاعرو 1987ع ۾ منهنجي ٽن سالن کان پوءِ ملائشيا کان پاڪستان اچڻ تي مخدوم محمد زمان طالب الموليٰ رح، هالا نوان ۾ ملان اسڪول ۾ ڪرايو هو. جنهن ۾ ھيءَ طرح مليل هئي:

’مئڪدي ۾ مئڪشن روئي ڏنو‘

ان مشاعري ۾ حميد شهيد، انور هالائي، ڊاڪٽر يوسف ابڙو، ڊاڪٽر سليمان شيخ، ساقي صاحب، عرفان مهدي ۽ ٻين گهڻن شعر پڙهيا هئا. قيوم ’زخمي‘ جي ان شعر تي کيس گهڻي داد ملي هئي، طالب الموليٰ رح جن به کِلندا رهيا هئا... هن مشاعري جو ذڪر مون پنهنجي ڪتاب ’يادُن جي انڊلٺ‘ ۾ به ڪيو آهي. 

عبدالقيوم ’زخمي‘ سان ملاقاتون ته هيون، پر سندس ويجهن دوستن ۾ عبدالغفار ابڙو جيڪو سندس ڪلاس ميٽ به رهيو آهي ۽ اسان جي هالا واري ادبي ٽولي ۾ آخر تائين رهيو آهي سالن جا سال... ۽ ٻيا اسان جا دوست سڀ گذاري ويا، سائين عبدالرحمان قريشي، پروفيسر هدايت الله پاٽ... ها جيڪر سائين عبدالحميد ’شهيد‘ هجي ها ته تمام بهتر هو، اهو سندن تمام گهڻو ويجهو هو، جو آخر تائين آئون به پيو حميد کي چوندو هئس؛ ”آئون هالا ايندس ته هلي قيوم سان ملنداسين.“

- الطاف شيخ

ڪراچي 
06 اپريل 2021ع