غير سان منهنجي اڳيان تو اک جي اٽڪائي نه ڪر
رُوسيا هن سان ڪڏهن ڀي منهنجي سرهائي نه ڪر
هت فقط زردار جي توقير جو آهي رواج
شاعرِ عاليءَ جي تون ڀل ڪا پذيرائي نه ڪر
تو ته دل ۾ آه ڄڻ سارو جهان سانڍي رکيو
جي هجين تنها تڏهن ڀي فڪرِ تنهائي نه ڪر
عڪس پنهنجو ٿو اچي هر ڪنهن جي نيڻن ۾ نظر
’آرسين جي سامهون نقصانِ بينائي نه ڪر‘
شاعري آ روح کي راضي رکڻ جو هڪ سبب
سو ميان مِٺُو ٿيڻ لئه خامه فرسائي نه ڪر
زر جي حالت آ اها اڄ آ سڀاڻي خرچ ٿي
سو ادا ’زخمي‘ تون زر آڏو جبين سائي نه ڪر