قربتِ نُور
دل عارف = جاءِ تجليءِ نُور
مثل ماه و انجم = که منعڪسِ نُورِ خورشيد
رنگِ عارض = مانندِ گلاب
ذائقهءِ لب = جامِ ڪوثر
ساه جي خوشبو = موتئي جي سڳنڌ
اگر حسنِ تابان = شهود جي وحدت
ته ان سان شامل وجود جي وحدت
حسنِ فانيءَ ۾ حسنِ باقيءَ جي جهلڪ
ڇا اشارهءِ جستجوءِ حسنِ ذاتي ناهي؟
ته پوءِ ڇو تخليق حسنِ صفاتي آهي؟
محض جمالِ شهود کان ئي، مجنون و مفتون ٿين عشاق
ته پوءِ حسنِ وجود جو، ڪنهن کان ٿي سگهي ادراڪ
جنهن جو پردن ۾ پوشيده نُور آهي
ان جو واقف به نُور حضور آهي
جيترو واقف حضور هوندين!
اوترو ئي قريبِ نور هوندين
ادب لطيف