غزل
(محبوب سروري ’هوسڙي والا‘ ڪنهن ڳالهه تان ڏوراپو ڏنو ته:)
هالا جو وڻي نانءُ مون کي يار ٿو ڏاڍو
پر يار اها ’ها‘ جي پٺيان ’لا‘ نه هجي ها
ان جي جواب ۾ غزل:
ڪڏهن ها به هوندي ڪڏهن لا به ٿيندي
’سدائين مڃڻ ڪو ضروري ته ڪونهي‘
جو پردن ۾ پڻ آ ظاهر ظهوري
ڏٺل کي ڏسڻ ڪو ضروري ته ڪونهي
جڏهن اڻ گهڙيو پيو چمي سارو عالم
تڏهن بت گهڙڻ ڪو ضروري ته ڪونهي
جڏهن روح پنهنجا هڪ ئي جاءِ آهن
پوءِ هر هر اچڻ ڪو ضروري ته ڪونهي
ٿا ارواح ڪن روز رُوحي رهاڻيون
پوءِ جسمي ملڻ ڪو ضروري ته ڪونهي
اوهان جو هي ’زخمي‘ آ جيئري مري ويو
ڪُٺل کي ڪهڻ ڪو ضروري ته ڪونهي