قطعه
عيب زخميءَ جا ٻڌائي رُوسِيه ٿيا سرخ رُو
پيار وارن سان ڀلا ڪئين ٿي ٺهي هيءَ ترش رُو
ڪوبه غلطيءَ کان مُبرا ڪونه آ بندو بشر
ڀل هجي صوفي مجاور مولوي چيلو گرُو
ساهمي انصاف جي ڏيکاريو
ٿا عدالت چور ڪن مورن سندي
مور جيڪي اڳ هئا چورن مٿان
هاڻ ٿا تعميل ڪن چورن سندي
نگه جي تير کان ڏاڍو بچڻ مشڪل
گلن جا گهاءَ کائي پوءِ سمهڻ مشڪل
محبت راند سمجهي کيڏ ڀل تون
مگر پوءِ تنهنجو پڻ ٿيندو کلڻ مشڪل
اهو عرصو ئي سڀ ڪجهه آ ڪليءَ مان گل ٿيڻ تائين
مزو آهي مهه نوء کي مهه ڪامل بڻائڻ ۾
لڳس گرهڻ ۽ آخر ۾ عدؤ جي گهر طلوع ٿيندو
ته پوءِ ڪهڙو مزو ٿيو ڪٻر کي ڪوئل بنائڻ ۾
اهو عرصو ئي حاصل عمرِ عشق و آگهي آهي
سبق آهي مهه نوء کي مهه ڪامل بنائڻ ۾
سموري ڪائنات ان ۾ آ مصروفِ عمل تولئه
نمودِ سرِ باطن آ ڪليءَ مان گل بنائڻ ۾