ڪربلا ۽ سنڌ
۽ وري برسات تيرن جي مٿان
هِن انوکي درد کي ڪاڏي ڪجي؟
۽ ٻُڌايو هي ڪهاڻي پورجي آخر ڪٿي
جنهن سڄي ڪائنات کي جهوري وڌو
رات ڇا هي؟ ڏينهن ڀي ڪارو وڳو
پائي حُسيني غم ۾
هاءِ لُڙڪن کي نه روڪي آ سگهيو!!
آسماني بوند جا پڻ، ڏار رستي ۾ ڀَڄي پيا!!
ڪير چاهيندو ته، ننڍڙن ٻارڙن کي
کير ڇا؟ پاڻيءَ جو ڍُڪ ئي نه ملي!!
ڪربلا واري قصي تاريخ کي ٺاهي ڇڏيو
تاريخ ٿي پٿر هَڻي، پئَي شِمر جي ٻوٿ تي
درد جو شايد ته ساڳيو قافلو
اڄ به ماتم ٿو ڪري
سنڌ جي هر ڳوٺ ۽ روهڙي بازار ۾
۽ وري ”سَينگار“ جي آواز جي ساڳي جُنبش
پُل کي پئي ٿي لُڏائي!!
ڪلهه به پاڻي ڪونه هو، اڄ به پاڻي ڪونه آ
هن قصي کي هندو مومن، سنڌ جا ماڻهو سڀئي
هڪ ٿي سوچن پيا
ڪربلا ۽ سنڌ جو، آهي قصو شايد ڳنڊيل!!
(سنڌ جو سريلو راڳي، سينگار علي سليم)