ياد توکي به ڪئين نه هوندو
پپر پاڻيءَ ۾ ٻئي پُسائي
هلندي ٻيڙيءَ ۾ گيت ڳائي
تيز ڇولين کي ڇرڪ ڏيئي
پيار مان ڪي پکي اُڏائي
گلاب جهڙن ڀنل چپن ۽
رَحل جهڙن ٻنهين هٿن کي
ڳلن منهنجن تي کڻي رکيو تو
ياد توکي به ڪيئن نه هوندو!!؟
تو اکين ۾ پاڻي آڻي
چيو هُيو “مشتاق” شايد
ٿي سگهي ٻيهر نه ملجي
مان رنو هُس، لڙڪ منهنجا
ڪيئن ڪينجهر ۾ ڪِريا هيا
ياد توکي به ڪئين نه هوندو!!؟
تو رَئي جي ڪُنڊ پڪڙي
نرڙ منهنجي تي تري ڏئي
منهنجي لڙڪن کي اگهيو هو
۽ ٿڌي هڪ ساهه سان گڏ
ڳيت ڏئي سڀ لڙڪ پنهنجا
پي ڇڏيا ها تو پرين!
ياد توکي به ڪئين نه هوندو!!؟
تو هٿن سان زلف پنهنجي
چنڊ چهري تان هٽائي
پَرس پنهنجي مان ڪنول جي
گل جون پتيون ڪڍي
آسرو مون کي ڏنو
مشتاق ملبو رو نه تون
ان ڏينهن کان ان آسري تي
آءٌ زنده ٿو رهان
نيٺ تون ايندين پرين!
موسان ملي ويندين پرين!