شاعر پاران
خير پاڻ فقير ماڻهو، ان چڪر ۾ پئون به ڇو؟ پاڻ ته هونءَ به ننڍڙا ۽ سيکڙاٽ شاعر ئي رهڻ چاهيون ٿا جن کي سدائين ڪانه ڪا آرزو هجي، پاڻ ته جستجو ۽ جدوجهد جي رستي تي هلندڙ اهڙا مسافر ٿيڻ چاهيون ٿا جن جي لفظ لفظ مان اميد جا گل ٽڙن ۽ تمنائن جا ڏيئا ٻرندا رهن. پر ڇا ڪجي، ڪٿي ڪٿي ڪائنات جا رنگ ڏسي هرڪي به پئون ٿا ته ڪٿي وري ڪائناتي رنگن مٿان ٿيندڙ انيائن تي ڇرڪي به پئون ٿا!
پاڻ بنا ڪنهن پرواهه ڪرڻ جي دل جي ڳالهه دل ۾ رکڻ بجاءِ شاعريءَ جي روپ ۾ پنن تي اوتي ورتي آهي پوءِ کڻي اها پنهنجي ڳالهه هجي يا ماڻهن جي ڳالهه! پر ڳالهه ته وري به درد جي آهي نه! ماڻهن جو درد منهنجو درد ۽ منهنجو درد ماڻهن جو درد آهي، ڇو ته پاڻ سڀئي مٽيءَ جا ماڻهو آهيون، مٽي به اهڙي جنهن جي هزار ها سالن جي تاريخ هجي، جنهن شادابيون ڏٺيون هجن ته سو ڪهڙا به، جنهن تي عاشقيءَ ۽ امن جي گيتن جي گونجار به ٿي هجي ته راتاها به لڳا هجن.
مون کي اها به خبر ناهي ته منهنجي شاعريءَ ۾ ڪو اهڙو پيغام به آهي جيڪو مون ڏيڻ چاهيو هجي، ٿي سگهي ٿو ته دل جي ڳالهه مان چئي نه سگهيو هجان پر هڪ آرزو هڪ اميد، هڪ تمنا منهنجي من کي تڙپائيندي ۽ تنگ ڪندي رهي آهي، اها منهنجي ذاتي درد جي آتم ڪٿا به ٿي سگهي ٿي ته مٽي ۽ مٽيءَ جي ماڻهن جي حالت و زار جو ماتم به!!
بس دل ته چوي ٿي ڪا اهڙي تبديلي اچي جنهن جا اثر اسان ۽ اسان کان پوءِ واري نسل تي اهڙا ته پون جو پيار، امن، ڀائيچاري ۽ رواداري جون ڪي نيون ۽ سهڻيون روايتون قائم ٿين، بهرحال هي ته هڪڙو خواب آهي جيڪو هر پيار ڪندڙ معصوم ۽ نفيس ماڻهوءَ جي دل ۾ بانبڙا ڏيندو ٿو وتي، مون به جيڪو ڪجهه لکيو آهي ان ۾ اهڙي ئي هڪ آس آهي.
مان سنيهو پبلشرز ڄامشورو جي سموري سٿ خصوصاً پنهنجي دوست ۽ محسن مرتضيٰ سيال جو ٿورائتو آهيان جنهن منهنجي شاعريءَ جي پهرئين ڪتاب ”هُؤ مان ۽ ڄامشورو“ کان پوءِ مون کي ٻيهر اُتساهيو ته مان کيس پنهنجي شاعريءَ جي هن ڪتاب ”دل ته چوي ٿي“ جو مواد ڏيان ته جيئن هو پنهنجي پبليڪيشن جي پهرين سوکڙي منهنجي ڪتاب جي صورت ۾ سنگت تائين پهچائي.
مشتاق ڦُل
13 مئي 2010
فيض جو گهر ڪُنب
Mushatque-phull @ yahoo.co