مٽي ماڻهو منهنجي دلڙي
هِنجي هُنجي سڀ جي دلڙي
سڏڪي سڏڪي پار ڪڍن ٿا
صبح اکين ۾ لڙڪ سجايا
شام ڳلن تان سُرخي لاٿي
شهر ڏي ويندڙ ٻار مري ويو
امڙ جون اکڙيون گهر جا ڀاتي
هِن کان هُن کان روز پڇن ٿا
سڏڪي سڏڪي پار ڪڍن ٿا
بارش آئي پاڻي بيٺو
ڀُتڙي گهر جي ڀت ڪري پئي
پوڙهو ماڻهو مٺڙي ننڊ ۾
ان تي جڏڙي ڇت ڪري پئي
ڏڪندي ڏڪندي رات ڪٽن ٿا
سڏڪي سڏڪي پار ڪڍن ٿا
ڀوري مينهن ۽ ڀورو پاڏو
ڪاري ٻڪري بَرڙو ڇيلو
چور ڪڍي ويا سوچن ويٺا
ڪئين ڪٽيندا گهر جو ويلو
بُک تي ننڍڙا ٻار سمهن ٿا
سڏڪي سڏڪي پار ڪڍن ٿا
ڍنڍون، ڍورا ڊٻ جا ٽُڪرا
نيٺ ڪري ويو پنهنجي نالي
جوان جڏهن ٿي مَس مَس مومل
رئيس چيو ڪر کيس حوالي
پوڙها ماڻهو کيس پِٽن ٿا
سڏڪي سڏڪي پار ڪڍن ٿا
سنڌوءَ ماتا جي سيني تي
خنجر کوڙي ٽهڪ ڏين ٿا
ڌاريا ماڻهو سونهن نگر کي
چوريءَ چوريءَ چهڪ ڏين ٿا
مون کان منهنجو ساهه ڇنن ٿا
سڏڪي سڏڪي پار ڪڍن ٿا