جيئن رات مان آيس ته پئي پاٽ سڌي هئي
نڪو کير نڪي کنڊ نه ماني ئي رکي هئي
چُمي پير ڪيم سڏ ته صفا سڏ نه ڏنائين
لڳو ايئن پئي، ڄڻ ته ٿي ناراض سُتي هئي!
اها خالي ڏسي کٽ وَري جيءُ جُهري پيو
اڳي پير ڇُهي پوءِ وڃي ننڊ ڪبي هئي!
ڀيانڪ آ اسان لاءِ امڙ تنهنجو وڇوڙو
سڄي رات اهو سوچي، سچي اک نه لڳي هئي!
گهر موٽي وڃڻ لاءِ هاڻي دل ئي نٿي چئي
اسان لاءِ کُليل گهر، نه اُتي در نه دري هئي!
ٻُڌي، پير جو کڙڪو، چَئي، مشتاق آهين ڇا
اڱڻ ساڳو، هو ،گهر ساڳو، امان پر نه اُٿي هئي.
****
(امان سانئڻ جي ياد ۾)