سڄي رات چنڊ ساڻ گڏجي رُلياسين
مگر پوءِ به توسان نه ڪاٿي ملياسين
جڏهن ياد آئي اوهان جي اسان کي
ته ٻارن جيان پاڻ ڏاڍو رُناسين
اسان ڳوٺ جا هونئن به رولاڪ ماڻهو
نه تنهنجا ٿياسين نه ڪنهنجا ٿياسين
وڌي چاهتن سان ويا وير ليڪن
اسان محبتن جا مسافر بڻياسين
مري ويندو مشتاق پوءِ کوڙ چوندا
اڙي ڇا لاءِ مشتاق کي ڏک ڏناسين؟