ڄامشوري جي هوا ۽ کير جهڙي ڇوڪري
مون مُڪا، توڏي ته، من احساس ڪو توکي ٿئي
پر تو الائي ڇو پرين ڄاتو نه منهنجي پيار کي؟
پر تو الائي ڇو پرين پاتو نه پوتر پيار کي؟
پاڻ چاهيندا هياسين، ڄامشوري جي هوا
۽ شام ٿڌڙيءَ جيان توکي
پر کير جهڙي ڇوڪري
تون ڄامشوري جي پٿر جهڙي پڪي نڪري پئينءَ!!
عادتون توئي وِڌيون هَر هَر ملڻ جون بانوري
عادتون توئي وِڌيون سِڪڻيون سِڪڻ جون سانوري
فون، نياپو، خط، چِٺي آئي نه تنهنجي پار کان
تون الائي ڇو؟ ڦِري وئي آن ڪيل اقرار کان
ها مڃان ٿو توسان ڪي مجبوريون هونديون مگر
اوهير جهڙي ڇوڪري
تون ڄامشوري جي پٿر جهڙي پڪي نڪري پئينءَ!!
آ ڪنول جا گُل هڻان ڪي تنهنجي چوٽيءَ ۾ وري
رابيل ۽ خوشبوءِ کڻي پرفيوم اوتيانءِ باغ ۾
۽ گلابن جي پتين جو ويس پارايانءِ مان
آ فضا ۾ آنچلن جون ڪي اُڏارون اوت تون
آءُ راڻي باغ ۾ نيڻن نهارون اوت تون
اچ ته نوري ڄام جي آڳر ۾ ڀاڪر پائجي
اچ ته ڪينجهر جي وري ڇولين کي ڪجھ ڇرڪائجي
پر سير جهڙي ڇوڪري
تون ڄامشوري جي پٿر جهڙي پڪي نڪري پئينءَ!!