زندگي
سوچ پنهنجي سانوڻيءَ جي مينهن ۾ ڪُڏندي رهي
سوچ پنهنجي ساروڻين جي باغ ۾ لُڏندي رهي
هو نه آيو بي رُخي ۽ بي چسي دنيا لڳي
شام جي نيڻن ۾ ڄڻ ڪا آرزو ٻُڌندي رهي
زندگي جيڪا هُئي، رنگين شيشن جو محل
زندگي جيڪا هُئي رابيل، موتيو ۽ ڪنول
زندگي ڄڻ هُئي، ڦُليليءَ جي ڪپر تي ڇانورو
زندگي ڄڻ هُئي، پرينءَ جو رنگ سهڻو سانورو
هو نه آيو دل جي آڳر ۾ سوين ٿوهر ڦُٽا
ڪربلا، هيروشيما، بيروت ٿي وئي زندگي
پنهنجي ميرانجهين اکين ۾ عڪس ڪي آيا تري
ريل جي پٽڙي، سمنڊ جون لهرون، پسٽل، خودڪشي!!
پر وري هن جي چيل لفظن ڏنو هو حوصلو
“مشتاق” منهنجو ٿي قسم، مون کي نه ايڏو سارجان
زندگي آهي ڏکي پرپوءِ به خوش ٿي گهارجان
زندگي آهي سراسر سونهن جو هڪ مُجسمو
زندگي آهي برابر، پيار محبت، دوستي
پر اڃا ڀي زندگيءَ جا کوڙ پهلو هن ٻيا
زندگي آهي، امن ۽ آجپي جي راڳڻي
زندگي آهي دلين جي راضپي جي راڳڻي
جهور پوڙهي پيءُ جي خدمت ڪرڻ آ زندگي
۽ جُهريل ڪنهن جيءَ جي خدمت ڪرڻ آ زندگي
بيوسي، لاچارگيءَ ۾ ڪم اچڻ آ زندگي
ڪنهن دُکي دل جي مٿان مرهم رکڻ آ زندگي
معصوم جي ڪنهن مرڪ کي تحفظ ڏيڻ آ زندگي
ڪنهن به قومي ڪاز« لاءِ مُرڪي مرڻ آ زندگي
لفظ هن جا هي چيل ياد آيا جيئن ئي
سوچ پنهنجيءَ ۾ نئون ڪو ساهه ويو هو ڦوڪجي
سوچ پنهنجي ۾ نئون ويساهه ويو هو ڦوڪجي
سوچ ٻيهر سانوڻيءَ جي مينهن ۾ پسندي وتي
سوچ هر هر چاهه جي لامن مٿان لڏندي وتي