ٻارنهن مَئي تي ڪنهن جي وڏ وَر ڀيڻ به وِڌاوا ٿي
ٻارنهن مَئي تي سِنڌ امڙ جا پُٽ به ويا ڪُسجي
ٻارنهن مئي تي لال لَهوءَ سان روڊ رَتو رت ٿيا
موري، پنگرئي پوري سنڌ ۾ لاش پُڄن ٿا پيا
رستا روڊ بلاڪ سمورا باهيون ئي باهيون
ڄڻ ته اسان هِن ڌرتيءَ جا وارث ئي ناهيون
روڊ تتل ۽ گرمي ڏاڍي گولين جي بُوڇاڙ
ڌارين ماڻهن جي ڌرتيءَ تي جاري آهه لتاڙ
او ڪُنرائي سڀ سنڌياڻيون توکي سارن ٿيون
توکي ساري سُڏڪي سُڏڪي هنجون هارن ٿيون
ٻُرڙا تنهنجا ٻار پڇن ٿا ڪاٿي آهين تون؟
مونکان تنهنجا يار پڇن ٿا ڪاٿي آهين تون؟
تو ته چيو هو جلدي ايندين آئين ڪونه اڃا
ٽي ويءَ تي ٿا لاش ڏيکارن پر آءٌ ڪيئن مڃان
آءٌ سڃڻان سڀني کي جن ماڻهو هن ماريا
منهنجي گهر تي قبضي جي ٿا ڪوشش ڪن ڌاريا
هيءَ ڪراچي ڪنهنجي ناهي آهه ڪلاچي سنڌ
آهه اسان جو پنهنجو عُضوو آهه اسانجي جند
(ٻارنهن مئي جي شهيدن جي نانءَ)