وساري نه ڇڏجو
ڏئي پيار دل مان ڌڪاري نه ڇڏجو
ادل« سومري جي سُريلي غزل کي
سرمد جي مٺڙي آواز کان پوءِ
وري ڪالهه ڪينجهر تي ڪنهن گنگنايو
ٻُڌي جنهن کي ٻيڙيون به بيهي رهيون هُون
چون ٿا مهاڻن به روئي ڏنو هو
”اوهان پنهنجي گهر جي ڪشادي اڱڻ مان
پرين جي پکين کي اُڏاري نه ڇڏجو“
چون ٿا ته اڏندڙ ۽ ترندڙ پکي پڻ
ٻُڌي سُر اهڙو صفا مست ٿي پيا
چون ٿا ملاحن جا ڄارا ٽٽي پيا
چون ٿا ته عاشق ويچارا ٽٽي پيا
چون ٿا دلين ۾ نوان درد جاڳيا
چون ٿا پٿر جون دليون ميڻ ٿي پيون
چون ٿا ته نوريءَ نئون ويس پائي
تماچيءَ جو تڙپڻ ڇڏيو هو وڌائي
چون ٿا درازن جي پاڙي جو هڪڙو
لهرن ۾ ماڻهو لڙهڻ جيئن لڳو هو
چون ٿا چنبيلي چُمين جو قسم ڏ ئي
وري پيار مان ڪو وڏو پائي ڀاڪر
پرينءَ خوش رهڻ جي هدايت ڪئي هَس
چون ٿا ته مشتاق ان ڏينهن کان پوءِ
گهڻئي خوش رهڻ جي به ڪوشش ڪري ٿو
« ادل سومرو ، سنڌ جو سريلو شاعر