بالڪُنيءَ ۾ بيٺي بيٺي وار سُڪائي ٿي
دروازي کان ٻاهر نڪري درد ورهائي ٿي
هير، هوا، هُٻڪارون، سپنا، سارون ۽ سوداءُ
پنهنجي هٿ سان هِن وٽ هُن وٽ پاڻَ پڄائي ٿي
روز صبح جو آئيني جي سامهون هُوءَ بيهي
پنهنجا ڳوڙها پاڻ اُگهي ٿي ۽ پڇتائي ٿي
دل ئي دل ۾ خيال پچائي لڙڪ وهائي ٿي
مان سمجهان ٿو هُوءَ به هاڻي ڪنهن کي چاهي ٿي
هاڻ وڏي ٿي وئي آ شايد دلڙيون ٽوڙي ٿي
پيار ڏئي ٿي پيار وٺي ٿي ۽ شرمائي ٿي