سج به ساڳيو چنڊ به ساڳيو ساڳيا تارا يار
سوچيان ٿو ويا آخر ڪاڏي ماڻهو مڻيادار
دل به ساڳي ديس به ساڳيو ساڳي نيڻ نهار
سوچيان ٿو ڇو دل وارن کان دل وارا ٿيا ڌار
اوطاقن ۾ سي نه ڪچهريون ۽ مصنوعي پيار
ڀاڙيا ماڻهو گيدي ماڻهو، ماڻهو ٿيا مُردار
قومي غيرت واري جذبي کان خالي ڪردار
مان سمجهان ٿو سي ئي ماڻهو بزدل ۽ بيمار