ڇا ٿي پيو
جدائيءَ جو ڪڙو جاني!!
ڇا ٿي پيو؟ جي تو منهنجي تَتَل هِن تَن جون تارون
تنبوري جيان ڇڏيون ٽوڙي!!
ڇا ٿي پيو؟ جي تو منهنجي اندر ۾ آڳ کي اوتي
ڦَٽن تي لوڻ ٻُرڪيو آ!!
ڇا ٿي پيو؟ جي تون منهنجو سمورو ساهه هڪ مُٺ ۾
ڪري قابو الڳ ٿي وئين!!
تنهنجي مرضي آ، توکي ڪير چوندو
جيئن وڻئي، تيئن ڪر!!
مگر توسان ملڻ جي آرزو
دل مان ڪڍئون مشڪل!
ها!
جڏهن ڀي ڪرڻا ۽ سورج
جڏهن ڀي روشني ۽ چنڊ
جڏهن ڀي رنگ ۽ خوشبو
جڏهن بادل ۽ برساتون
جڏهن بلبل سنديون لاتون
جڏهن يارن مان ياراڻي
جڏهن اکڙين منجهان پاڻي
ختم ٿي ويو ته پوءِ شايد
اسان ئي ڪو نه هونداسين!!
اوهان کي ڪير پوءِ ڏيندو
ميارون او مٺا ماڻهو!
ته ڇو مشتاق جي من ۾
اوهان هي زهر اوتيو هو!؟
اوهان ڇو هُن جي زخمن تي
هٿن سان لوڻ ٻُرڪيو هو!؟
اوهان کي ڪونه ڏيندو ڪو
ميارون او مٺا ماڻهو!!