تخت جي، تاج جي، درد جي دار جي
ڳالهه ڪاٿي ٿي وسري سگهي يار جي
ڄامشوري جي آغوش ۾ ڇوڪري
ڇانوَ آهي ٿڌي نِم جي ڏار جي
رات نيڻن جي بستر تي ليٽي پئي
۽ ڪهاڻي شروع ٿي اُتان پيار جي
سوال، توڙي عجب جون نشانيون ڪَئي
ويندي ويندي رکي وئي سڳنڌ سار جي
لفظ ٻولي ۽ لهجي تي رکجي نظر
پرک پوءِ ڀي ڪبي آهي ڪردار جي
پيار، سَڏَ، ٻُچڪرون ۽ امڙ جي چُمي
ڪيڏي قسمت سُٺي آ ننڍي ٻار جي
هل ٻئي ٿا هلئون واهه جي ڪَپ تي
اچ ته ڪيفيت ڏسؤن جهوني ميهار جي
چنگ ناهي وڳو ۽ چڙيون چُپ هن
ماٺ ماري وڌو نيٺ ٻڪرار جي
باهه وانگر پکڙجي وئي ملڪ ۾
ڳالهه اوڙي ۽ پاڙي جي تڪرار جي
هڪڙو مشتاق آ ۽ مسئلا سوين!
آهه ڪنهن وٽ دوا دل جي بيار جي؟