اڃا مغروري-
وئي آهه نه ماڻهوءَ مان.
اڃا دولت پاڻ لئه، ٿو سمجهي ضروري.
زندگي پَٽ کوهه ۾، ٿي وڃي ٿي پوري.
حُسنَ عشقَ وچ ۾، آهي اڄ به دوري.
اڃا مغروري-
وئي آهه نه ماڻهوءَ مان.
شاعري
لاڙ لهرون سمنڊ
ڪتاب ”لاڙ لهرون سمنڊ“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب شاعر، ليکڪ ۽ ناول نگار نواز خان زئور جي شاعريءَ جو مجموعو آهي.
انعام عباسي لکي ٿو: هيءَ ڪتاب: ”لاڙ، لهرون، سمنڊ“ سندي سنڌ ساڃاهه، چاهه، اتساهه ۽ ٻليدان جي ٻاڪارن جو پڙاڏو لڳي ٿو...
وڏي وقت کان پوءِ سنڌي شاعريءَ جي سنسار ۾ هڪ اعليٰ فني، فڪري ۽ خاص قومي ماجرا ئن، مامرن ۽ مونجهارن کي وائکو ڪندڙ سريلو ڪتاب آيو آهي....“
انعام عباسي لکي ٿو: هيءَ ڪتاب: ”لاڙ، لهرون، سمنڊ“ سندي سنڌ ساڃاهه، چاهه، اتساهه ۽ ٻليدان جي ٻاڪارن جو پڙاڏو لڳي ٿو...
وڏي وقت کان پوءِ سنڌي شاعريءَ جي سنسار ۾ هڪ اعليٰ فني، فڪري ۽ خاص قومي ماجرا ئن، مامرن ۽ مونجهارن کي وائکو ڪندڙ سريلو ڪتاب آيو آهي....“
- 4.5/5.0
- 5110
- 801
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- نواز خان زئور
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران :
- ارپنا
- پبلشر جو نوٽ
- پيش لفظ
- شاعر جي پاران
- بيت
- سمنڊ ڄڻ آڪاش، ڪيڏا تارن ترورا!
- وايون
- نازبوءَ ڀاڪر ڀري-
- ڪيڏو پنڌ پري-
- ڪهڙي پليتائي!؟
- رات جي جادوگري نيڻ ويئي کسي-
- جوڀنُ پَلن اڏامَ-
- ڪچو، ڍڳي گاڏڙي،
- ڪا اڄاتي جي پڪار-
- ماءُ کي ڀاڪر وجهي-
- اُڀ جا سڀ ئي نيڻ-
- نازبوءَ جي مهڪ اڄ-
- لاڙُ، لَهرون، سمنڊُ-
- اڃا مغروري-
- ڪيسيتائين تون-
- ايڏي جهٽ پٽ!
- رات اڀ تي چنڊَ، ڏس!
- رات ڀر تنهنجا خيال-
- ترڇي نيڻ نهار سان-
- ٽيڙو
- ڪيٽي بندر تي
- هئي ته اڪيلائي
- سالن پڄاڻان
- شاخ ڪناري ڳوٺڙو
- جوڙا رستن تي
- ٻار روئي ٿو
- هن جو پير کنيا
- جيون دک آهي
- شام، مال، ٽِليون
- ڇا لئه لوڙيون ٿا؟
- تارا چمڪن ٿا
- اکڙيون ڪنول جان
- ساري امرتا
- مينهن ڏُهي ٿي
- قِل قِل پاڻيءَ جي
- کنڀ ڦهلائي ٿي
- ڪيستائين تون
- ڪيڏانهن ڪَهي ٿي؟
- روشنيون ترن ٿيون
- سڀ ڪجهه هوءِ مٽي،
- بتيون ٻرن ٿيون
- رڳو رت ولوڙ
- آيو آهين تون
- سنڌ ڌرتيءَ کي
- من جي پينگهي ۾
- متان ورهائينءَ
- نظم
- ساڏوري تي سج لهي ٿو
- خواب
- دوستي مونسان نه رک
- تنهنجو گُل
- ڇيڳري ڇوڪري
- روءُ نه دلڙي
- ڪجهه ته اڳتي وڌو.
- سهاڳ رات
- شام پيالڙو
- غزل
- لاڙَ هو، لهرون هيون ۽ سمنڊ هو،
- نگاهه تو جڏهن کنئي، سڄي انا اُڏي وئي!
- اکين کي، ڳلن کي، چپن کي چمي ٿي،
- جيئن لٿا هِي انگَ اکين ۾،
- ڪائي اداسي ٿي رچي هر شام جي مهڪار ۾،
- روح توڙي جسم ڊوڙيا ٿي خدا ڏي،
- جڏهن دلربا ياد آئي،
- تون ملي جو هئين هڪ لِڱان سانوري!
- نه ظالم کان جي چٿجن سي مٿا آهيون،
- تو اکيين پاتو ڪجل،
- زنجير ۽ زندان منجهه کٿوريون اهڙيون هيون،
- ڪنهن کي ڳولين نيڻ هوا جا!
- چنڊ تارن جي خدائيءَ پي سڏيو،
- تارن ڪيا سجدا، پرين ڳوڙها ٽمايا جي ڪٿي،
- آنءُ اڪيلو، سياري رات،
- دل ته توسان به آهي اڃان پيارڙي!
- ”کلي نيڻ گهرا گلابي کنيائون،“
- تنهنجي ڪرائي سرخ ڪنگڻ،
- کڙي ٿي ايئن چمي ڳل تي، سمنڊ تي سج لهي ٿو جيئن،
- ڪو ستارو سار جو منهنجي پڌر جاڳيو پئي،
- ڪڏهن هي دل سُڃي رهي، ڪڏهن اکيون اڃيون رهيون،
- ستارا ڏٺاسين اوهين ياد آيا!
- ڪهڙيون ميارون ٿي ڏئينءَ هن رات جي رولاڪ تي!؟
- وڙهي ٿي اسان سان وري دل چري،
- جِئين رات جوڳڻ پکيڙيو پَڙو،
- ڪنهن ڪنواري بدن ۾ ڪهاڙي لٿي،
- زندگي جي مئڪدي ۾ مئڪشي ٿيندي رهي،
- چاندني، جهنگ ۽ شاعري،
- جيئن مون وٽ هوءَ رهي وئي آهي،
- رات جي سانت ۾ ڪي ستارا ٽڙيا،
- نگاهن سندو تير جلوا هيو،
- جڏهن هوءَ ڀاڪر ۾ آئي لهي،
- جڏهن تو هٿن ڪي اشارا کنيا،
- لهي ويو چنڊ ۽ هاڻي ڏسو ٿا ڇا انڌاري ۾!
- پوئين رات جو آيو آهين،
- اڃاري رهي دل نگاهن جي مڌ جي،
- چون ٿا جڏهن لڙڪ اکڙين ڀري ٿي،
- لٿي سج اجهل هي هوائون مليون،
- ازل کان اسان جي پناري پئي،
- ملو ها سنجهي، چنڊ وانگر کڙون ها،
- هوءَ وارِي پنهنجي يار مٿان،
- گلن جان سندءِ هيءَ سجل نيڻ ها،
- تو ڪئي جئن چٿر اوچتو،
- هيءَ ڳهيلي دنيا ڄاڻي ڇا،
- بيچين دل، بيقرار دل!
- هوءَ مون کان جڏهن مُک موڙي اٿي،
- بت ۾ جوڀن رس ڀريو آ ائن جئن وڻ ۾ انب پچي،
- ڏينهن ستو ۽ بتيون جاڳيون،
- عشق مونکي ڏٺو ڄڻ ته مان ڇيڙجي ويس،
- اوهان پيار ڪرڻا ڏنا جو ڪڻون،
- وڻن لئه ٿڌيري فضا جو نياپو،
- جڏهن جاڳي پوي ٿو يار سرجڻهار اندر ۾،
- هيءَ دل ته منهنجي هئي مگر اختيار سڀ تنهنجا هيا!
- اسانکي عشق اجرڪ جئن سدائين پيو ڇُري ٿو ڄڻ،
- آخري پنو
وئي آهه نه ماڻهوءَ مان.
اڃا دولت پاڻ لئه، ٿو سمجهي ضروري.
زندگي پَٽ کوهه ۾، ٿي وڃي ٿي پوري.
حُسنَ عشقَ وچ ۾، آهي اڄ به دوري.
اڃا مغروري-
وئي آهه نه ماڻهوءَ مان.