تو اکيين پاتو ڪجل،
هاڻ ڏي هينئون نه جهل.
تو ڏٺو مرڪي مٺي!
ڄڻ ته سِرجيا ڪي غزل.
سانوڻي درياهه جئن،
آهه جذبن ۾ اٿل.
نفرتون ڀي ٿيون ٿين،
چاهتن جو رد-عمل.
پاڙ ٿي پختي ٿئي،
پو ڦُٽن پاڻيءَ ڪنول.
تون به آهين، پر اداس-
اڄ الئه ڇو آهه دل !؟
موتيا مهڪن نه ٿا!
يا ٽٽي سپنن جي ول!؟
جئن ڪڍيو يادن جلوس،
دل وئي ٿي مشتعل.
رات جي سواري وئي،
باک رستي پنڌ هل!
ها! ڪراچي روشنيون،
پر انڌيرا ٿس لڪل!
چنڊ جون ڳالهيون نه ڪر!
آ اها وادي ڏٺل.
اچ ته ڌرتي پوڄيون!
زندگي ماڻيون سڦل.
اڄ مياڻن مُنهن کُليا،
ڇا پڪو آ ڪو فصل!؟
ٿو گهمين ڳڀرو ڪٿي؟
ٿا سڏين توکي جبل!
ايترا دوکا! نواز،
پو به آهين تون اٽل!
***