تو ڪئي جئن چٿر اوچتو،
ڄڻ لڳو ڪو پٿر اوچتو.
نيڻ رلندي پَيا اڄ ڀِڄِي،
ياد پيو جيئن گهر اوچتو.
مون ته مايون ڏٺيون پئي پَريان،
تون اچي وئينءَ نظر اوچتو!
مان پياسو، ملئينءَ تون ايئن،
رُڃ ۾ جيئن جر اوچتو.
پيار مان اڄ کنيون تو اکيون،
زندگي ٿي سحر اوچتو.
تو ڇهيو، ڄڻ جسم ۾ ڊڪي،
ڪا ئي بجلي- لهر اوچتو.
رات آئينءَ ستارن جيان!
ايتري ڇو مهر اوچتو!؟
اڄ به تازو لڳي ٿو اڃا،
پيار جو هُو پهر اوچتو.
چاندني چاندني ياد آ،
ڄڻ ٻريا ڪي ڏهر اوچتو.
وهنجندي وقت ويئي چُمي،
واءُ تنهنجا سٿر اوچتو.
تون نه بادل جيان جو وُٺين،
ٿي ويو روح ٿر اوچتو.
ڪا جدائي ڪلر جيئن لڳي،
پيو ڊهي دل-شهر اوچتو.
وئين جُوانيءَ مري ڇو نواز!
ڪنهن ڏنو هي زهر اوچتو!؟