هيءَ دل ته منهنجي هئي مگر اختيار سڀ تنهنجا هيا!
دنيا وساري مون ڇڏي هي پيارَ سڀ تنهنجا هيا!
دل جو سڙي ويو کيت هو، جيون تتلُ ڄڻ ريت هو،
ان وقت آيا جي ڪڪر ٿِي وار سڀ تنهنجا هيا!
مون ٿي کنيون جيڏانهن اکيون، تون ئي اڳيان آئينءَ پرين!
کوليم جڏهن دل جي دري، ديدار سڀ تنهنجا هيا!
تون ڪنهن گهڙيءَ مرڪي پئينءَ ۽ ڪنهن گهڙي روئي ڏنئي،
توکي سڃاتو مون پرين، هي پار سڀ تنهنجا هيا!
تون ٿي لنگهيين مهڪيون گهٽيون، ٿي سونهن سان ٻهڪيون گهٽيون،
ماڻهن پئي ڇٽڪيون گهٽيون، لاچار سڀ تنهنجا هيا!
تو نيٺ ناتا غير سان جوڙي ڇڏيا، مان وِيُس مري،
منهنجي جسم ۽ روح تي هي وار سڀ تنهنجا هيا!
هي ميرڙا، هي ڪوجهڙا، تنهنجي اڳيان هٿُ جن ٽنگيو،
ڇا لئه ڌڪاري تو ڇڏيا، سي ٻار سڀ تنهنجا هيا!
ڪنهن پاڻُ ٻاري رات ڪئي مقتل مٿان هئي روشني؟
سِر ها اسان جا ۽ ستونِ دارَ سڀ تنهنجا هيا!