جڏهن هوءَ ڀاڪر ۾ آئي لهي،
تڏهن وئي هي رنڱجي اسان جي وهي.
بدن کان وٺي روح تائين ڏنا،
عجب کيپ هن جي چپن جي مهي.
ڪچهري ڪري بس ڪئيسين جڏهن،
لڳو ڳالهه آ ڪا اڃا اڻ ڪهي.
الئه ڇو رساما ٿين عشق ۾؟
انهي جي نه ڪنهن کي به ٿي آگهي.
ڪڏهن چاڳ هُن ٿي اجايا ڪيا،
ڪڏهن دل به ڪجهه ڪاوڙيل ٿي رهي.
ستارا ستارا نگاهون کڻي،
ڏٺائين ته ضد جون ڀتيون پيون ڊهي.
عجب جا اشارا هئي زندگي،
نه سمجهي سگهياسين ويو سج لهي.
جواني گذاري جئين تو نواز،
اهو سڀ تون ڪوتا ۾ سگهندين ڪهي!؟