وڙهي ٿي اسان سان وري دل چري،
ڪئي سونهن آ ڇا ته جادوگري!
وَئي ساهه ۾ هوءَ ڳنڍيون ڪي ڳُتي،
ڪڏهن ڪو نه ان کان سوا ڪا سري.
لهي چنڊ پونم جِئيِن نياڻ ۾،
ايئن هوءَ اسان جي اندر ۾ تري.
جڏهن عشق آڪاش وانگي اٿيو،
ستارا ستارا هوءَ مون ۾ ٻَري.
اسان جام تي جام لاٿو مگر،
وڌيو درد پئي رات جئن ٿي ٺري.
ڪڏهن تو اکين مان پياريو پَئي،
ڪٿي آهه تنهنجي اها دلبري!؟
حسن جي سڳنڌ تي مڙياسين ڪڏهن،
مگر اڄ نه گل ڪو، نه ڪا جل پري.
اڪيلا اڪيلا رهون ٿا اسان،
اداسي ولين جيئن دل تي وَري.
تمنائون سڀ وقت پيڙي وَيو،
ڪمند جان وَيو آ جسم هي ڳري.
جتي نينهن آهي، هلون ان نگر،
سڏن ٿيون هوائون، سڏي شاعري.
جتي ٽهڪ هر دم ٽڙن راهه تي،
۽ چهرا جتي ڪن کِلي رهبري.
نواز اڄ ڏٺي”مارئي“ ڏينهن ٿيا،
اچي ياد ٿي سنڌ ورسٽي وري.