چون ٿا جڏهن لڙڪ اکڙين ڀري ٿي،
تڏهن عاشقن جي دلين کي ڏري ٿي.
چون ٿا کلي هوءَ کڻي نيڻ پنهنجا،
ته چوڏهن طبق دل جا روشن ڪري ٿي.
چون ٿا گلابن جيان مرڪ هن جي،
چون ٿا ستارن جيان هوءَ ٻري ٿي.
چون ٿا زنجيرن جيان لفظ هن جا،
چون ٿا نه ڪنهن جي به ان بن سري ٿي.
اسين ڀي ملڻ ٿا گهرون مهه لقا سان،
چون ٿا ملڻ سان قيامت ڪري ٿي.
چون ٿا سدائين دلين ۾ رهي ٿي،
چون ٿا سدائين اکين ۾ تري ٿي.
چون ٿا زمانو مري ٿو اُنهيءَ تي،
چون ٿا اُها ڀي ڪنهين تي مري ٿي.
چون ٿا صبح سان ڏٺي منهن انهيءَ جي،
مصيبت، رڪاوٽ ۽ بوريت ٽري ٿي.
چون ٿا جواني جي چولي مٿان هوءَ،
پئي عشق جا ڪي نوان رنگ ڀري ٿي.
چون ٿا سراڻ آ سڄو حسن هن جو،
چون ٿا ته پو ڏات ٻيهر وري ٿي.
ڏسون سنڌ جي پيا اسان سينڌ اجڙيل،
چون ٿا سهاڳڻ ته ٻهه ٻهه ٻري ٿي.
چون ٿا ته آ سونهن آزادگي ۾،
چون ٿا غلامي ۾ صورت کري ٿي.
وطن ۽ سڄڻ تي ڏين ساهه جيڪي،
چون ٿا انهن جي سدا پت پري ٿي.